Hier is hij dan: de eerste editie in het Nederlands.

En tja, deze pagina bleef lange tijd wit, omdat ik een van de moeilijkste onderwerpen moest aansnijden in mijn 17 lessen uit 17 jaar sociaal ondernemen.

Het klinkt misschien gek, maar dat onderwerp is:

Plezier.

We hebben allemaal een eigen mantra ontwikkeld—oftewel een manier, een set gewoontes waarmee we onszelf presenteren, werken en onze dromen in het leven nastreven.

Onder dat mantra ligt een diepere bron, een soort programma dat we in de loop van ons leven hebben opgebouwd. Dit wordt gevormd door onze opvoeding, onze ervaringen en de lessen die we (bewust of onbewust) hebben geleerd.

Mijn programma?

Daarin zat plezier maken niet standaard inbegrepen.

Ik groeide op in de topsport. Als jonge jongen kon ik goed voetballen en vanaf mijn tiende stond presteren centraal. De beste willen én moeten zijn. Dit werd nog sterker toen ik werd toegelaten tot een profclub. En alles in het teken stond van profvoetballer worden.

Van mijn 10e tot mijn 20e ontwikkelde ik mijn topsportmindset. En dat betekende:

• Serieus met je sport bezig zijn.

• Moeten presteren—zo niet, dan val je af.

• Fysieke grenzen verleggen—pijn hoort erbij.

• Mentale grenzen verleggen—de voetbalwereld kent een vaak giftige, masculiene energie.

Als ik nu als volwassen man terugkijk op die periode, dan besef ik: het was geen tijd van plezier.

Dit stukje programmering draag ik nog steeds met me mee. En misschien heb jij een heel andere ervaring in het leven gehad die jouw programmering heeft gevormd.

Vanuit diezelfde topsportmentaliteit ben ik andere dingen gaan doen in het leven.

Op mijn 19e startte ik mijn eerste bedrijfje, op mijn 24e begon ik YouBeDo. En meteen ging de topsportmodus weer aan:

• Hard werken.

• Lange dagen maken.

• Presteren.

• Hoge doelen stellen.

Natuurlijk waren er talloze momenten van plezier. Maar als ik eerlijk in de spiegel kijk, was het vooral buffelen. Topsportbuffelen. Dat was de programmering die ik kende. Was een doel behaald? Hup, door naar het volgende. En steeds weer creëerde ik situaties waarin die buffelenergie nodig was.

Zo ontstond er een loop. Een groef in mijn programmering die hardnekkig bleek.

En daarmee ontnam ik mezelf iets belangrijks:

Plezier.

Daarom stel ik mezelf tegenwoordig steeds vaker deze vraag:

Maak ik genoeg plezier?

En tegelijkertijd blijft het een lastige vraag. Want ja, soms moet je even door dingen heen. Soms moet je even doorbijten, omdat je weet dat er achter het obstakel een cadeautje ligt. Alleen de crux zit in dat kleine woordje, even.

Het draait om de balans: wanneer schiet ik in mijn oude topsportgroef en gaat de buffelmodus aan? En wanneer stap ik daar juist bewust uit, omdat ik weet dat het me niet langer dient?

Op zoek naar het plezier.

Hoe kom je bij je plezier?

Ik heb geen top 10 tips, geen trucs, geen zevenstappenplan naar meer plezier.

Die weg is voor iedereen anders.

Maar wat ik wél weet, is dat plezier een prachtige bron is om uit te putten. Het brengt vaak een stukje moeiteloosheid. Een flow waardoor je de tijd vergeet.

Dat mogen we onszelf vaker gunnen.

Wanneer had jij voor het laatst ontzettend veel plezier?

Een supermooi en plezierig dag gewenst.

Grz Michael