Afgelopen week werd ik geïnterviewd door mensen van de Hogeschool Arnhem Nijmegen. Ze voeren een onderzoek uit onder sociaal ondernemers en andere impactmakers, met als doel de geleerde lessen uit de praktijk door te gaan vertalen naar het onderwijs. Super mooi en hard nodig natuurlijk.

Het was een bijzonder gesprek. Door de vragen over de oorsprong, de ontwikkeling en ook het moeilijke einde van YouBeDo herbeleefde ik de cyclus van deze changemaker journey weer opnieuw.

De antwoorden op de vragen kwamen vanzelf. Tot die ene vraag.

Wat deed het met jou? Met je gevoel toen je wist dat je impact aan het maken was?

Tja, hoe voelde ik me?
Ja, goed... denk ik?

Ik dacht er over na, er was niet direct een gevoel.

Ik moest toch even diep graven in mijn herinneringen-ballen-bak, blijkbaar was deze toch behoorlijk bedekt door de vervelende ervaringen zo aan het einde van de reis.

De vraag is natuurlijk, als we impact echt helemaal ontleden.

Laagje voor laagje.

Wat blijft er dan over?

Ik las deze week in een interessante nieuwsbrief dat we in een 'performance economie' leven. Het werk dat we doen als individu en als collectief leggen we op een performance meter. Het moet groter, en in ons geval met YouBeDo: impactvoller.

Met de kennis van nu, heb ik hier een deel van mezelf verloren.

Bij YouBeDo was onze impact aan de buitenkant heel eenvoudig.
We hadden een donatieteller.
Een getal in geld, waar ik elkde dag naar keek.

De teller starte traag, heel traag. Onze impact voelde ook nog klein toen we eindelijk die eerste €10.000 euro hadden gedoneerd.

Zo voelde ik dat ook vanuit de buitenwereld. Zat ik in een gesprek met een nieuwe klant, dan wist ik dat die vraag kwam:

"Hoeveel hebben jullie al gedoneerd?"

€10.000.
"Ah, oké. Leuk."

In de performance economie is dat 'leuk'. Misschien zelfs schattig. En door sommigen zelf als irrelevant beschouwd.

Die reacties maakten me vaak onzeker. Dan zat ik in de auto terug en bedacht ik me: potverdomme. Het is ook inderdaad nog niet zo veel hè, €10.000 aan donaties. En ik vergat de enorme effort, energie en geld die we er al in hadden gestopt om deze donaties te realiseren.

Maar als we straks €100.000 aan donaties hebben gerealiseerd, dan maken we echt impact, zei ik dan tegen mezelf. En lees tussen de regels door: dan nemen ze ons, nemen ze mij, wel serieus.

En hier maakte ik dus een afslag naar die performance economie. Ik ging me focussen op het getal. Topsport modus aan, en gaan.

En toen kwam uiteindelijk die dag. De dag dat de teller de €100.000 grens passeerde. Potverdorie, het is gelukt. Een kleine viering met het team. Mijn compagnon en ik die elkaar een hug geven. Een magisch moment, we hebben het geflikt.

En de dag daarna.

Toen stond de teller op €100.500, op naar de 1 miljoen aan donaties was de volgende stip op de horizon.

En ja, de buitenwereld nam ons steeds serieuzer naarmate onze donatieteller toenam.

Bij €10.000 was het leuk.

Bij €100.000 was het: wat mooi.

Bij €250.000 was het: wat goed.

Bij €500.000 was het: indrukwekkend.

In die performance economie werkte het mee, maar is dit de daadwerkelijke impact?

Voel ik geluk als ik naar die donatieteller kijk?

Nee.

Daar zit, nu terugkijkend, niet het geluk, blijdschap of dankbaarheid.

Als ik die cijfers van het geldbedrag, laagje voor laagje afpel,

Dan komt er iets heel anders tevoorschijn.

Dan is het dat oogcontact-moment met een klein meisje tijdens een dansoefening in een lokaaltje in het vluchtelingenkamp op Lesbos. Waar het trauma een paar minuten plaatsmaakte voor kinderlijke vreugde.

Dan is het het moment dat we aan een lange picknicktafel zitten in de natuur, met alle YouBeDo-collega's. Ik hoor het gelach, de blije gezichten en de knuffels bij het afscheid. Het was fijn met elkaar.

Het moment dat een collega vertrekt, een nieuw avontuur aangaat, en we de verhalen en ook de tranen met elkaar delen. En hij zegt: "YouBeDo heeft mijn leven veranderd."

De onvoorwaardelijke steun van mijn compagnon, die me opving als ik omviel.
Die het voortouw nam, als ik het even niet meer kon.

Het zijn die ervaringen, die de reis maken.

Dus stel jezelf de vraag:

Wat zijn de allerkleinste ervaringen die je enorm dankbaar maken?

Daar zit het vertrekpunt van je impact.

Geef dat aandacht.

Handel vanuit die energie.

En laat dat resultaat voor de buitenwereld los.

Dat komt echt wel, in de vorm die past.

Grz Michael