Het verschil tussen eenzaamheid en alleen zijn

Ik hoor het regelmatig om me heen: changemakers die eenzaamheid ervaren tijdens hun reis. En ik snap het, want zo ervaar(de) ik het ook.

Dat je omgeving niet begrijpt waarom je niet kiest voor die goedbetaalde, 'normale' baan.

Dat je blijft geven om je idealen vorm te geven.

Al die ballen die je in de lucht houdt als sociaal ondernemer.

Jij moet het oplossen.

En zo gaat het maar door.

Ervaringen die ervoor zorgen dat je je eenzaam kunt voelen.

Maar eenzaamheid is niet hetzelfde als alleen zijn.

Een filosofische stelling

Vorige week deelde goede vriend Marc een filosofische stelling, wat leidde tot een geweldig gesprek.

Pak even een kop koffie of thee, want dit is een stevige filosofische start van je dag. 😉

Hij stelde:

Eenzaamheid en alleen zijn, zijn twee verschillende dingen.

Eenzaamheid is een staat van zijn, gevoed door negatieve gedachten of ervaringen. Het gevoel van eenzaamheid houdt je vast in zijn greep. Het is een construct.

Alleen zijn is ook een staat van zijn, daarin ben je op jezelf aangewezen. Tegelijkertijd voel je dat je onderdeel bent van iets groters, waardoor je per definitie niet alleen bent.

Je bent AL met het één, ALL-een (ik hou van woordspelingen 😉).

Waarom is dit perspectief belangrijk?

Tijdens mijn periodes van eenzaamheid was ik natuurlijk niet alleen.

• Ik had en heb de onvoorwaardelijke steun van mijn vrouw, altijd.

• Ik had een compagnon bij wie ik altijd terecht kon, met elke vraag.

• Ik heb goede vrienden die ook (sociaal) ondernemen. Ik kon daar altijd terecht voor hulp en netwerk.

En toch voelde ik me vaak eenzaam.

Waarom?

Omdat er een overtuiging om de hoek kwam kijken:

Ik moet dit zelf oplossen.

Ik moet dit zelf kunnen.

En waarschijnlijk herken je deze overtuigingen.

#Durftevragen

Maar hoe maken we de transitie van eenzaamheid naar all-een?

Hier moet ik even een goede vriend, Nils Roemen, in de spotlights zetten. De man die in 2006 #Durftevragen in Nederland lanceerde en daarmee honderdduizenden mensen heeft geholpen en verbonden. Inmiddels is #Durftevragen overgenomen door de overheid en bedrijven, en wordt het dagelijks meer dan 850.000 keer op sociale media gebruikt.

In de kern komt het hierop neer:

Formuleer je hulpvraag zo helder mogelijk.

Er is altijd iemand in je netwerk die je kan helpen, direct of indirect.

Nils zei hierover in een interview:

> "De traditionele Nederlandse mentaliteit van zelfredzaamheid ('gij zult het in uw eentje kunnen') werkt juist belemmerend voor maatschappelijke vooruitgang. Door deze norm te doorbreken met gerichte vragen, ontstaat een nieuw paradigma van wederzijdse ondersteuning. De kern van deze filosofie ligt in het concept 'sociale overwaarde' – de onbenutte kennis, contacten en middelen die in elke gemeenschap aanwezig zijn."

Van eenzaamheid naar all-een.

Je hoeft het dus niet in je eentje te doen!

De essentie is simpel:

Wat durf je (niet) te vragen?

Ik wil deze zaterdageditie afsluiten met een bijzondere ontmoeting die ik had met Paul de Blot, oud-hoogleraar business & spiritualiteit (1924-2019).

Tijdens een diner vertelde hij over zijn tijd in de Japanse concentratiekampen.

Hij overleefde deze kampen door dagelijks hulp te vragen. Hulp voor anderen, hulp voor zichzelf. Aan medegevangenen, aan bewakers.

Hij ervoer: als je de juiste vraag stelt, is bijna iedereen bereid te helpen.

Laten we deze dag dan ook starten in de geest van Paul de Blot met dit prachtige filmpje over dankbaarheid en herinneringen.

Ik wens je een prachtige zaterdag!

Groet, Michael