Wat motiveert je om die changemakerreis te bewandelen?
Een goede vraag van een gesprekspartner laatst.

Wat is de bron van die motivatie?

Je ouders of andere voorbeelden?
Bestrijden van onrecht?
Een levensgebeurtenis?
Een interventie?
Een droom?

Iedereen heeft zo zijn eigen motivatie, om te beginnen aan die changemakerreis.

En als je bovenstaande bronnen afpelt als een ui, dan zul je merken dat daar weer vele andere bronnen mee verbonden zijn.

Deze week gaf ik een UNO-box workshop waar een deelnemer iets aanraakte, dat voor mij de kern der motivaties is.

De deelnemer omschreef het als een heilige gebeurtenis.
Alleen het woord heilig, dat was het net niet voor hem. Het leunde te veel naar het religieuze.

We zochten met de groep naar het woord, dat deze kern omschrijft. Maar we konden het woord niet in het Nederlands vinden.

Hij omschreef het als een gebeurtenis, een ervaring die zo levens veranderend is. Dat je er altijd bij kunt. Als je er aan denkt, er aan herinnerd wordt ben je direct, bij dat gevoel.

Iedereen heeft wel zo’n uniek moment.

Als dit niet was gebeurt dan….

Dit was een bizar, magisch moment…

Dit was een knipoog van het universum….

Een Heilig moment.

Iedereen in de groep wist wat hij bedoelde. Maar hoe vat je dit in één woord?

We kwamen in het Engels wel op het woord.

Sacred.

Ja, dat komt heel dicht in de buurt.

Maar wat is toch dat Nederlandse woord? We kwamen er niet uit, misschien heb jij er een woord voor?

En voor mij licht mijn motivatie, om die changemaker reis te bewandelen, in die ‘sacred’ momenten. Als ik mijn motivatie even kwijt ben. Dan sluit ik nu mijn ogen en denk ik aan die ‘sacred’ gebeurtenissen.

Het zijn vaak lichtbakens op je levensweg.

Voeding voor de changemakerreis.

Welke sacred momenten heb jij verzameld op je reis?

Grz Michael

Een uur na het schrijven van dit artikel, gebeurde er het volgende.....

Een ongebruikelijk bericht op zondag, maar ik moest deze mail er achteraan sturen n.a.v. de mail van gisteren.

Want na het versturen van de vorige mail pakte ik mijn boek er bij en besloot even lekker in die ochtendzon te gaan lezen.

Het gaat om dit boek: The Creative Act: A way of Being ( Rick Rubin )

En waar ik in mijn vorige mail toch een beetje aan het ploeteren was om de juiste woorden te vinden. Heeft Rick Ruben een prachtig hoofdstuk geschreven over de 'ervaring' van het Heilige.

En die tekst wilde ik je niet onthouden.

Enjoy!

The Ecstatic

Have you ever felt pulled in, as if entranced, while listening to a piece of music? How about while reading a book or gazing at a painting?

This may be one of the reasons you’re drawn to creative work to begin with—the memory, the recurring experience, of sensory joy. It’s like biting into a piece of fruit at the peak of its ripeness.

Now think of everything held in a work that comes before the moment of perfect balance. All the experiments that miss the mark. The ideas that go nowhere. The difficult decisions that are made. The tiny adjustments that seem to change everything.

Taken somewhere. When it ends, you’re almost bewildered to find yourself back in your body. As if awakening from a spontaneous dream.

Tune in to these feelings in your creative work. Look for the reactions within. Of all the experiences that occur during the creative process, touching the ecstatic and allowing it to guide our hand are the most profound and precious.

What is the test an artist uses in those crucial moments during the process? How do you know when the work—and the working—is good? How can you tell when you’re moving in the right direction? What does forward motion look like?

You could say it’s a feeling. An inner voice. A silent whisper that makes you laugh. An energy that enters the room and possesses the body. Call it joy, awe, or elation. When a sense of harmony and fulfillment suddenly prevails.

It is an arising of the ecstatic.

The ecstatic is our compass, pointing to our true north. It arises genuinely in the process of creation. You’re working and struggling, and suddenly you notice a shift. A revelation. A small tweak is made, a new angle is revealed, and it takes your breath away.

It can arise from even the most seemingly mundane detail. The change of a word in a sentence. Instantly, the passage morphs from nonsense to poetry, and everything falls into place.

An artist will be in the throes of creation, and the work may seem unremarkable for a while. Suddenly, a shift occurs or a moment is revealed, and the same piece now seems extraordinary.

So little was needed to make the leap from mediocrity to greatness. The leap can’t always be understood, but when it happens, it’s clear and enlivening.

This can occur at any point during a project. You may be moving along in the neutral zone for some time. You hit a new note, and suddenly you feel magnetized. You’re engaged. You lean forward and feel a rush of energy, like an answered prayer.

This feeling is the affirmation that you’re on the right path. It is a nudge to keep going. A sign that you’re working in the direction of greatness, that there is deeper truth in what you’re doing. It’s grounded in something worthy.

This epiphany is the heart of creativity. It’s something we feel in our whole body. It causes us to snap to attention and quicken our heartbeat, or to laugh in surprise. It gives us a glimpse of a higher ideal, opening new possibilities in us that we didn’t know were there. It is so invigorating that it makes all of the laborious, less interesting parts of the work worth doing.

We are mining for these events: the moments when the dots connect. We revel in the satisfaction of seeing the whole shape come into clear focus.

The nature of the ecstatic is animalistic. A visceral, body-centered reaction, not a cerebral one. It doesn’t have to make sense. It is not meant to be understood. It is there to guide us.

The intellect may help complete the work, and it may decipher what is driving our delight in hindsight, but the making of art depends on getting out of our heads. Part of the beauty of creation is that we can surprise ourselves, and make something greater than we’re capable of understanding at the time, if we ever can.

Latent ideas and emotions hiding in deeper layers of the psyche may find their way into our lyrics, scenes, and canvases. Many artists come to realize long after their work is released that it was actually a shockingly vulnerable and cryptic form of public confession. A part of themselves was trying to find resolution or to find a voice.

The depth of our work doesn’t necessarily matter. Though when you follow your instinctual bodily reactions, you’ll often arrive at more profound places than you otherwise would.

The ecstatic can be experienced in different ways. At times, it’s a sense of relaxed excitement, like when you’re asked a question that you don’t think you know the answer to yet you find yourself responding perfectly from a deeper sense of knowing. A rising of energy in the body may create a calm, invigorating confidence.

Other times, it is a moment of astonishment, when you feel emotions so powerful that you can’t believe they’re happening. They jolt your reality and push you into a sense of disbelief. Like realizing you’re driving into oncoming traffic.

Then there’s a third kind, where you’re gently transported out of reality, without knowing it. While listening to a song, you may find yourself closing your eyes and being taken somewhere.